POZNAJMY SIĘ!
Mam na imię Klaudia i jestem mamą, żoną, przedsiębiorczynią… a przede wszystkim sobą! Znam swoje wartości, wiem, w jakim kierunku zmierzam i jestem ważna dla samej siebie. Dlatego dbam o siebie na co dzień, a nie tylko od święta. Chcę Ci pokazać, jak możesz to zrobić! Ale tak bez spiny. To miłe miejsce. Pokazuję Ci mój punkt widzenia oraz dostępne opcje, a działanie należy do Ciebie (o ile tego właśnie chcesz!). Oprócz tego znajdziesz tu różne sposoby ułatwiania sobie życia, recencje książek, seriali i podcastów oraz treści o endometriozie i minimalizmie. Zrób sobie coś pysznego do picia i zapraszam do czytania!
CO MOGĘ DLA CIEBIE ZROBIĆ!
Chcesz bym pisała dla Ciebie? Nie ma problemu! Jestem copywriterką z doświadczeniem. Specjalizuję się w artykułach blogowych na temat dbania o siebie, rozwoju osobistego oraz macierzyństwa. Piszę także na inne tematy. Chętnie przygotuję treści do sklepu internetowego, na Landing Page oraz do newslettera. Piszę także teksty we współpracy z markami (Poster Store, Bee.pl). Chcesz ze mną współpracować? Napisz do mnie na blog@kocipunktwidzenia!

JAK MOGĘ CI POMÓC?

  • 1
    NEWSLETTER
    Zapisz się, by otrzymywać dwutygodnik, w którym pokazuję, jak odzyskać czas dla siebie i żyć w zgodzie ze sobą.
    Czytaj więcej
  • 2
    WSPÓŁPRACA
    Chcesz, bym napisała o Twojej firmie lub produkcie na blogu? Kliknij tu, by poznać szczegóły!
    Czytaj więcej
  • 3
    COPYWRITING
    Chcesz, bym pisała dla Ciebie? Kliknij tu i poznaj szczegóły!
    Czytaj więcej

ZACZNIJ CZYTAĆ TUTAJ

Przeczytaj najnowsze wpisy!

3 zachowania, które doprowadzają mnie do białej gorączki

koci punkt widzenia


Mamy grudzień, a wraz z nim na wielu blogach pojawiają się blogmasy i inne tego typu wpisy. Nie mam nic przeciwko, sama je czytam, ale u mnie takowych nie będzie. Zastanawiam się nad jednym, już po świętach, ale zobaczymy, co z tego wyjdzie. Na razie próbuję wygrać ze zmęczeniem i prokastrynacją, która mnie dopadła i za cholerę nie chce puścić. Nie lubię prokastrynacji, tym bardziej denerwuje mnie ona u mnie samej. A co jeszcze mnie denerwuje? Jakich zachowań bardzo nie lubię? Jednego z nich doświadczyłam całkiem niedawno, innych trochę wcześniej. I to właśnie natchnęło mnie do napisania tego tekstu. 


Ludzie nie są idealni


Nikt z nas nie jest idealny. Każdemu zdarzają się pomyłki, wpadki. Każdy z nas czasem palnie coś na tyle głupiego, że potem przez miesiąc żałuje i śni mu się to po nocach. Cóż, jesteśmy tylko ludźmi. Ja także. To, że tworzę w internecie nie oznacza od razu, że jestem nieomylna, że sama nie denerwuję innych. Bo denerwuję! I wiem to doskonale. Ludziom przeszkadza to, że robię pranie w niedzielę, że nie chodzę do kościoła, że mam własne zdanie. Niektórym przeszkadza to, jak się ubieram, jaką mam długość włosów i inne takie. Mojemu partnerowi przeszkadza, że notorycznie zostawiam po sobie bałagan w kuchni. Cóż, próbuję z tym walczyć, ale chęć zjedzenia jest silniejsza niż chęć sprzątania, więc... sama rozumiesz.

Są jednak takie zachowania, które doprowadzają mnie do nerwicy i naprawdę bardzo ich nie lubię. I nie jest to zostawianie po sobie bałaganu czy nieumytych naczyń. 


Zachowania, które doprowadzają mnie do białej gorączki


Kawa i ciastko?

Sytuacja wystąpiła podczas płatności za zatankowane paliwo. Nie wiem jak ty, ale ja jadę na CPN, tankuję (lub robi to miły pan pracujący na stacji paliw) i idę do kasy. Daję kartę na punkty, liczę na płatność i paragon. Po tym chcę wyjść. Szybko, krótko i na temat. 

Ale nie. 

Tak się nie da. 


Historia z ostatniego tankowania:

- Dzień dobry. Paliwo z czwórki.

- Karta na punkty jest? - pada pytanie, a ja od razu daję kartę. Już liczę na tekst w stylu: 137,28 groszy, a tu pada: Faktura? 

- Nie, dziękuję - odpowiadam i znów liczę na to, że zapłacę. 

- Kawa, ciastko? - pada kolejne pytanie.

- Nie, dziękuję - odpowiadam jeszcze spokojnie, nadal licząc na to, że zapłacę i wyjdę. 

- Ale na dworze jest zimno... 

- NIE, DZIĘKUJĘ - cedzę przez zaciśnięte zęby.

- Może jednak? - w tym momencie jestem już naprawdę zdenerwowana. 

- NIE. DZIĘKUJĘ! - mam nadzieję, że to podziała. 

- Dobrze - w końcu! Pada kwota.

- Kartą - mówię. 

- Potwierdzenie drukować?...


Ja rozumiem, że oni muszą zapytać o fakturę, o potwierdzenie, o to w jaki sposób zapłacę. Ale pytanie 3 razy o kawę i ciasto zniechęciło mnie do kolejnych wizyt. Gdybym chciała kawę i ciasto, na pewno bym je sobie kupiła. Nie chcę - nie kupuję. Proste. Zamiast spędzić na CPN minutę, spędziłam ich kilka. I po co? 


A co to, on rączek nie ma?

Kolejna historia i zarazem zachowanie, które bardzo mnie denerwuje związane jest niejako z ogółem patriarchatycznych zachowań, których bardzo nie lubię. A już tym bardziej ich nie lubię jeśli dochodzi do usilnych prób wciśnięciach ich mi, pomimo mojego sprzeciwu. Na szczęście mój partner ma poglądy podobne do mnie i staje po tej samej stronie, co ja. 

Historia sprzed miesiąca

Zostaliśmy zaproszeni na urodziny do rodziny. Chodziło o urodziny dziecka, ale to bez znaczenia. Jedziemy jako goście, co zaznaczam od razu i bardzo dobitnie, bo mam wrażenie, że to jest w tym wszystkim najważniejsze. 

Stół zastawiony potrawami. Ja nikomu do talerza nie patrzę i też nie chcę, by ktoś patrzył mi. To, jak kto nakłada, jak je i inne tego typu sprawy mnie nie interesują. Jednakże tutaj pada rozkaz do mnie:

- Nałóż mu jedzenie - tłumaczenie: mam nałożyć mojemu partnerowi jedzenie na obiedzie, na którym oboje jesteśmy gośćmi. 

Następuje konsternacja. Nie bardzo rozumiem, co się stało. Że jak? Że ja mam jemu nakładać? A to co, on nie ma rąk? Po za tym wybór jedzenia jest ogromny, więc jeszcze - niczym mamusia - mam mu wybrać co i w jakiej ilości będzie jeść? Wolne żarty. Wzięłam danie, które sama chciałam skosztować i nałożyłam sobie. 

- Nałóż mu - pada. 

- Dlaczego? - pytam, bo naprawdę tego nie rozumiem. Oboje jesteśmy gośćmi, mamy zupełnie inne preferencje żywieniowe i tak dalej i tak dalej. 

- Żeby sam nie nakładał.

Acha, no tak! Bo się przecież zmęczy. Na szczęście, jak już wspomniałam, mój partner jest po mojej stronie (nie powiela utartych, patriarchatycznych schematów) i nałożył sobie jedzenie sam. 

Ja naprawdę staram się rozumieć, ale tutaj nie dałam rady. Jeśli zapraszam gości i jest dla wszystkich to samo (bo gotuję jedno danie na obiad) nakładam wszystkim i sobie, po czym stawiam na stole. Jeśli jest większy wybór, zastawiam cały stół, wkładam łyżki czy widelce i każdy obsługuje się sam. Ale naprawdę nie rozumiem, dlaczego jako GOŚĆ miałabym kogoś obsługiwać. 

Może ty mi wytłumaczysz? Jak to wygląda u ciebie w rodzinie? 


Wy, obywatelu

Kolejnej sytuacji także nie rozumiem. O ile przy dzieciach jest ona często praktykowana (czego w sumie także nie rozumiem, ale o tym za chwilę), tak przy dorosłych to jest jakiś nieudany żart, albo zupełny brak klasy i taktu. O tym, jak mnie to denerwuje, nie muszę chyba wspominać? 

Siedzimy sobie podczas przerwy śniadaniowej w pracy. W zwyczaju mamy zabieranie różnych ciekawych posiłków, o które nie raz ktoś zapytał. Nie mam nic przeciwko, sama czasem się zainteresuję, gdy ktoś ma coś innego do jedzenia. Wśród królujących kanapek, nasze kolorowe owsianki, leczo, tosty, hamburgery domowe, sałatki i inne takie robią furorę. I tutaj zaczyna się...

- Co tam masz dobrego? - pada pytanie. 

- Sałatkę z... - i wymieniam. 

- A on? - pada kolejne pytanie. Partner siedzi obok mnie. 

- Jajecznicę z... - wymieniam. 

- A dlaczego on je coś innego? - pada kolejne pytanie. I wtedy ja wybucham:

- A nie możesz jego zapytać? Przecież siedzi obok i też potrafi mówić! O ciebie też mam innych pytać? 

Konsternacja. Że jak to. Że ja nie będę mówić za niego, jak siedzi obok. Przecież mogę odpowiedzieć i w czym problem.

Cóż, jak już pisałam, często takie zachowanie jest praktykowane przy dzieciach. Dziecko siedzi obok, a do rodzica padają pytania: co ona taka smutna? Chce jeść? A lubi...? Itd. Dlaczego nikt nie wpadnie na taki genialny pomysł i nie zapyta po prostu osoby, której to pytanie dotyczy? 

Tym bardziej nie rozumiem takiego zachowania w gronie dorosłych. Naprawdę. 



Wiem, że dla niektórych takie zachowania mogą się wydawać śmieszne - tak jak dla mnie, że mojego partnera wkurza robiony przeze mnie bałagan przy gotowaniu - ale mnie te sytuacje naprawdę doprowadzają do nerwów. Chciałabym żyć w świecie, gdzie facet radzi sobie sam i nie trzeba mu ziemniaczków nakładać. Chciałabym żyć w świecie, w którym NIE znaczy NIE. Chciałabym żyć w świecie otwartości, ale też i kultury osobistej, której wielu z nas niestety brakuje. 


A jakie zachowania ciebie denerwują? Daj znać w komentarzu!

Trzymaj się ciepło i do zobaczenia!


Odwiedź mnie na Instagramie w wolnym czasie!

Komentarze

  1. Mnie to też zawsze irytowało. Ludzie już chyba zawsze będą dziwni, nie wolno się poddawać. Pranie robię nie tylko w niedzielę, ale często też w nocy. Muszę po prostu czekać aż się włączy franca jedna :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Jak lata temu byłam stażystką w urzędzie wojewódzkim, gnałam z dokumentami. I pewnego dnia miałam iść do jakiejś ważnej pani X, spóźniłam się trochę, a ta ważna pani do mnie... Czy ONA wie, że czekam tu od pięciu minut?!. Teraz odpowiedziałabym, że nie wie czy wie, zapytam. Ale wtedy...ech.
    Nie mam wokół siebie chyba takich zachowań, które mnie denerwują tak bardzo...
    pozdrawiam serdecznie znad filiżanki…ech. Byle do Świąt;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Dwie ostatnie sytuacje to jakiś dramat, mnie również bardzo takie zachowania denerwują. Mamy dziwne społeczeństwo

    OdpowiedzUsuń
  4. No z tą stacją to mam dosyć często eh masz rację raczej czułabym że jestem głodna albo mam ochotę na kawę ;/

    OdpowiedzUsuń
  5. Sytuacja ze stacji.. za każdym mam razem to samo! Masakra, dlatego zawsze wysyłam tatę haha

    www.dbuniek.pl

    OdpowiedzUsuń
  6. Też mnie troszkę denerwuję ciągłe pytanie i namawianie na kawę- przy płatności na stacji...

    Pozdrawiam ♥
    www.twinslife.pl (klik)

    OdpowiedzUsuń
  7. Wydaje mi się, że pytanie o kawę to po prostu ich obowiązek. Nie raz mi się zdarzyło, że wchodząc do sklepu pani ekspedientka zapytała mnie dwa lub trzy raz czy na pewno nie potrzebuję pomocy. No cóż, taka praca. Co do nakładania obiadu komu innemu, u nas w domu panuje "zasada", że podaje gospodarz - jeśli nie ma wyboru lub po prostu osoba, która siedzi bliżej konkretnego dania i jest jej wygodniej nałożyć. Wydaje mi się być to sensownym pomysłem. ;D
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rozumiem, że to ich obowiązki. Dlatego RAZ zapytać może, ale za trzecim czy czwartym, to już szlag trafia.

      Tak, gospodarz nakładający posiłki to też dobra opcja :)

      Usuń
  8. Mnie irytuje głos w telefonie, który zachęca np. do pożyczki gotówkowej i zdziwiony, że tak okazyjnej oferty nie chcesz, bo nie potrzebujesz. Po prostu nie chcesz...Do szału mnie to doprowadza. Pozdrawiam serdecznie. Zawitałam od Maniusi:-)

    OdpowiedzUsuń
  9. z tą fakturą na stacji to dobrze, że pytają wg mnie, bo nie raz zapomniałabym wziać a oni mi przypominali :D

    OdpowiedzUsuń
  10. Haha! Chętnie przybiłabym Ci piątkę! :D Te zachowania również doprowadzają mnie do szału!!!

    OdpowiedzUsuń
  11. Sytuację ze stacji znam bardzo dobrze i chociaż samą mnie to lekko denerwuje to sama byłam sprzedawcą i wiem, że takie pytanie jest po prostu narzucone pracownikowi z góry i nie ma on zbyt wielkiego wyboru więc musi zawsze pytać o to samo .

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, że taka praca i wymogi, no ale bez przesady, po trzykrotnej odmowie jeszcze pytać? To natręctwo, a nie praca...

      Usuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za każdy komentarz. Wszystkie Twoje słowa motywują mnie do dalszego działania. Jeśli blog Ci się spodobał, koniecznie zaobserwuj i bądź na bieżąco!