Go-jumpetki i co mi się stało w twarz? | Tygodnik

Tęskniłam za tą serią, ale nie bardzo wiedziałam, co mam w niej ująć. W moim życiu nie dzieje się aż tyle ciekawych rzeczy, żebym miała temat na każdy tydzień. Pomyślałam więc i wymyśliłam, że będą tu i wydarzenia i luźne przemyślenia. Taka mieszanka tematów, które chciałabym poruszyć. Także dziś wracam do tygodników i zobaczymy, jak mi pójdzie. 

Doszłam w życiu do etapu, w którym stwierdziłam, że coś muszę zmienić. Nie pracę. Nie ludzi. Nie dietę (choć tej też by się trochę przydało urozmaicenia). Muszę zmienić swoje podejście do życia. Wiele bym chciała, a gdy przychodzi co do czego, nie chce mi się nic robić. I to trwa już trochę zbyt długo, według mnie. 

Lepiej stwierdzić późno niż wcale i tak, od jutra (o tym za chwilę) będę walczyć z prokastrynacją. To ciężki przeciwnik, ale go pokonam. Jak mojego P. w Go-Jump. Dobra... jego nie pokonałam... to on mnie zrzucił z równoważni. Więc pokonam prokastrynację tak jak on pokonał mnie. 

A dlaczego dopiero od jutra? 

Otóż, mamy godzinę 19:54. Piszę dla was tygodnik. Słucham Ed'a Sheeran'a i odpoczywam po trampolinach. Muszę jeszcze dokończyć pisanie (a ledwo zaczęłam) i naszykować się na jutro do pracy. Pobudka o 4:20. I tak cały tydzień. Nie narzekam, po prostu dzisiaj już nie mam czasu walczyć z prokastrynają. Jakkolwiek to brzmi. 

Tak, wiem... wymówki, wymówki i wymówki. Nie ważne, od jutra się zmienię. A przynajmniej postaram. 

Dzisiaj pojechaliśmy spełnić obywatelski obowiązek, by nie narzekać potem na władzę. Sami głosowaliśmy, więc przynajmniej będziemy moli coś komentować. A nie jak typowy Janusz: nie pójdę głosować, ale powinien wygrać ktoś inny. 

Potem wybraliśmy się do Wrocławia do Go-Jump'a. Dawno mnie tam nie było. Rok temu wybrałyśmy się tam z dziewczynami na Mikołajki. I tak teraz przyszedł właśnie czas na powtórkę, ale z moim P. I było super. Przypomniałam sobie, jak bardzo lubię ruch i sport ogółem. Mam nadzieję, że dzięki temu lepiej się zmotywuję. 

Na studiach (jak już na nie kiedyś pójdę) chciałabym zapisać się na Aerial-jogę. Do tego przydałoby mi się wrócić do dawnej kondycji i giętkości. Przede mną długa droga, bo rok temu miałam ponad półroczną przerwę od aktywności ogólnie. Jakoś nie doszłam do siebie (psychicznie, z nastawieniem) do teraz. 

Wracając do trampolin. Weszłam na równoważnie z taką wielką pałą (?), którą miałam zrzucić przeciwnika. Przeciwnikiem był chłopiec (+/- 9 lat). Mały. Chciałam zrezygnować, bo gdzie tu ja, 20-latka? A ten do mnie: no dawaj, dziewczyno! 

No to podeszłam. I o mało sama nie zleciałam :D 

Także dałam się pokonać 9 latkowi. Ten 9 latek mógłby być metaforą prokastrynacji...

Co ja robię ze swoim życiem... 

Zaczęłam walczyć z trądzikiem na poważnie. I nawet cera zaczęła mi się poprawiać i z tej okazji raz poszłam do pracy bez makijażu. Usłyszałam tam tylko: co ci się stało w twarz? 

No właśnie to w sumie nic. Szczerze mówiąc, to jest nawet dużo lepiej niż zwykle. 

A może to alergia? 

A może hormony?

A może przez makijaż? 

Ech... I jak tu żyć? Ale za drugim razem już nikt nie pytał. 

Szczęście, że nie bezczelnie, tylko w sumie z grzeczności pytali. Bo każdy chciał jakoś pomóc. A ja już naprawdę próbowałam odstawić słodycze, zmienić dietę, zmienić kosmetyki itp. I nic nie pomagało. A teraz coś zadziałało i się w końcu poprawia. 

A co u was się działo w tym tygodniu?